O sprzeczności

Zastanawialiście się kiedyś czemu świat jest, jaki jest? Dlaczego żyjemy tylko w 3 wymiarach? To taka mała liczba, a przecież możliwe ilości wymiarów rozciągają się do nieskończoności. Ktoś powie "przecież każda skończona liczba będzie tak samo mała w porównaniu z nieskończonością", zgoda, ale trójka??? Jeśli chodzi o 2 wymiary to istoty w takim świecie żyjące nie mogłyby mieć np. przewodu pokarmowego albo układu krążenia po prostu by się rozpadły.

Z kolei z tego, co mi się obiło o uszy, w 4 wymiarach siły grawitacyjne nie pozwoliłyby na uformowanie się planet. Nie mam pojęcia jak to sobie naukowcy tłumaczą, dla innych wymiarów. Natomiast, jeśli czytam gdzieś o zasadzie antropicznej, argumencie z dostrojenia, czy właśnie o tym "gdyby x byłoby inne, to to i tamto" to nigdy nikt nie zwraca uwagi na to, że świat mógłby mieć inną konstrukcję logiczną, tzn. 2+2≠4, albo pies żyjący w dwóch wymiarach mógłby mieć przewód pokarmowy. "Toż to niemożliwe!" myślicie. Zamierzam argumentować, że właśnie możliwe, a tak konkretnie chodzi mi o to, że sprzeczności ontologicznie mogą istnieć a argument z redukcji do absurdu nie ma przekonywującej mocy.

Otóż argument z dostrojenia mówi, że żyjemy w świecie, który jest idealnie skrojony by inteligentne, świadome życie mogło istnieć. Innymi słowy: świat ma taką konstrukcję logiczną, że istniejemy. Podkreślam, nie chodzi tu tylko (jak to większość podaje) o różne stałe fizyczne, czy pierwotne stany, ale również o równania, czy o to, że w 3 wymiarach zwierzęta mogą mieć przewód pokarmowy. Chodzi o to, że każdy element tego świata pozwala na zaistnienie życia, o to, że żyjemy. Cały świat, jako spójny, taki jest. Jeśli nie jest spójny to mam racje, tzn. istnieją ontologiczne sprzeczności. Jeśli jest spójny to nie wolno rozpatrywać tylko pewnych elementów konstrukcji, gdyż nie da się ich rozdzielić, są logicznie powiązane, świat to jednia.

Jakie zatem są szanse, że świat przypadkowo nas zawiera? Jakie są szanse, że świat przypadkowo jest trójwymiarowy?  Jakie są szanse, że świat przypadkowo jest tym wszystkim, czym jest? Moim zdaniem jak 1 do nieskończoności. Skoro nie wierzymy w przypadkowość istnienia świata, to "powołujemy" do istnienia inne światy, różne od naszego, w inny sposób spójne wewnętrznie, ale sprzeczne z naszym (sam pomysł różnych światów tzn. niespójnego wielo świata jest absurdalny). Światy gdzie niekoniecznie dwa wymiary nie idą w parze z niemożnością posiadania przez zwierzęta układu pokarmowego na wzór 3-wymiarowego układu. Gdzie niekoniecznie życie może istnieć w jakichkolwiek wymiarach. Gdzie 2+2 może ≠4. Gdzie takożsamy z naszym światem "stan początkowy" "prowadzi" do rożnych "skutków" (używam tu słów w cudzysłowie, ponieważ jest kwestią bardzo sporną, to czy nasz świat ewoluuje). W rzeczy samej "gdzieś" muszą istnieć takie światy, jeśli prawdopodobieństwo przypadkowego istnienia naszego świata, ma nie być absurdalnie niskie. Wszak, tamtych światów można pomyśleć nieskończenie wiele, powinno ich być nieskończenie wiele, ba zbiór takich światów to zbiór wszystkich kombinacji, zbiór wszystkiego, a nasz świat jest tylko jeden, to tylko jedna kombinacja.

Przypuśćmy jednak, że istnieje nieskończenie wiele innych światów logicznie możliwych, że taki niespójny wielo świat jest jednak jakoś spójny i że spójność ta nie obliguje nas do stwierdzenia, że: "nie wolno rozpatrywać tylko pewnych elementów konstrukcji, gdyż nie da się ich rozdzielić, są logicznie powiązane". Czyli, że pomysł różnych światów logicznie możliwych wcale nie jest absurdalny. W tych innych światach 2+2 zawsze jest 4, nie istnieje wór/zbiór który zawiera siebie w środku a trójkąt Penrosea w niektórych istnieje materialnie, choć ciągle we wszystkich jest niemożliwą figurą w geometrii Euklidesowej itp. itd. Ja tak nie myślę, ale takie myślenie jest powszechne więc postanowiłem też przyjąć takie założenie i pokazać, że specjalnie do niczego nie prowadzi, choć podkreślam samo założenie, że wielo świat nie musi być spójny jest absurdalne. Przejdźmy do rzeczy: Nieskończoność światów "logicznie możliwych" nie jest zbiorem wszystkich kombinacji. Więc, jak ma się taka nieskończoność światów "logicznie możliwych" do liczebności zbioru wszystkich światów (zbioru światów "logicznie możliwych" i niemożliwych)? Jak 1/2? Czyli 50% prawdopodobieństwa na istnienie sprzeczności. Czy prawdopodobieństwo to nie jest o wiele większe? Czy te różne zbiory nieskończoności nie są nierównoliczne? Jakie jest to prawdopodobieństwo? Nie wiesz, a więc czy nie wszystko jest możliwe?

Jeśli nie przekonuje Cię powyższy argument mam też drugi. Analogicznie jak w przypadku trylematu Agryppy możemy przedstawić rozumowanie, którego wynikiem będzie pokazanie, iż absurdalność zachodzi w świecie. Otóż wystarczy zamienić "uzasadnienie" z trylematu Agryppy na "przyczyny/racje ontyczne", a powstaje ontologiczny argument za istnieniem absurdu, czyli też przeciw dowodom reductio at absurdum np. dowodowi ontologicznemu Anzelma na istnienie Boga*. Tak oto przyczyny czegokolwiek mogą ciągnąć się w nieskończoność, a zatem nie ma wyraźnej przyczyny, czyli racji bycia. Odpowiednik braku uzasadnienia, czyli brak przyczyn. Oraz błędne koło, czyli sytuacja w której, aby przyczyna zaistniała, musiałaby istnieć już wcześniej. Oba argumenty dotyczą w zasadzie jednego pytania. Dlaczego świat istnieje w formie, w jakiej istnieje? Napisałem, że argumentuje za tym, iż sprzeczności mogą istnieć. Jestem sceptykiem nie agnostykiem, dlatego nie myślę, że muszą, jedynie mniemam, że tak jest.

Pojęcie/istota "absurdu" jest zrozumiałe, choć jego istnienie już nie. Pojęcie "wolnej woli" jest zrozumiałe, choć istnienie jej już nie. Również pojęcie "wszechmocy" jest zrozumiałe, choć istnienie jej już nie. Tak samo zrozumiałe jest pojęcie "niebytu", choć istnienie jego już nie**. Pojęcie "istnienia" również jest zrozumiałe, choć samo istnienie już nie***. Sprzeczność tkwi w samym istnieniu. Zatem przygodność jest konieczna a konieczność jest przygodna. Przygodność i konieczność to jedno i to samo.

*Swoją drogą, ten "dowód" i tak nie jest dobry. Ale nie z żadnego powodu który podawali znani filozofowie lecz dlatego, że "nic co ponad większego nie może być pomyślane" to inaczej "wszystko" te wyrażenia są synonimiczne. W końcu nie można pomyśleć o niczym większym niż właśnie o wszystkim. Tak więc istnieje wszystko co istnieje. Wszystko się zgadza:) Ale to że "wszystko" i Bóg to jedno i to samo, zostaje w tym dowodzie bez argumentacji.

**Bowiem jak to by było, gdyby istniał niebyt? Byłby on bytem-niebytem.

***Bowiem jak to się dzieje, że istnienie istnieje w sposób, w jaki istnieje?

Jestem ciekawy Twojej opinii, podziel się nią w komentarzu. Jeśli Cię choć trochę zainteresowałem możesz też polecić mój post na jakimś portalu.